Klokhuis Daelwijck, Utrecht


Met het project Klokhuis Daelwijck voeg ik het luiden van de klok als betekenisvolle handeling toe aan de gemeentelijke begraafplaats Daelwijck. Een vertrouwd ritueel in een nieuwe vorm, een zintuiglijke ervaring die niet gekoppeld hoeft te zijn aan religie en van alle tijden is.




Het gebruik van Klokhuis Daelwijck tijdens een begrafenisceremonie is feitelijk een omweg, een betekenisvolle, meditatieve omweg.


Nabestaanden kunnen hiermee een fysieke bijdrage leveren aan de begrafenisceremonie. Een belangrijke rituele bijdrage die naast de symboliek ook een troostende werking heeft. Daarnaast geeft Klokhuis Daelwijck het herdenken een fysieke plek, een sociaal moment en een mogelijkheid om te ‘vieren’.  Een plek om zelf vorm te geven en in te richten, om eigen vormen van herdenken te ondersteunen. Degenen die de klok gaan luiden wijken af van de route die gebruikelijk is op weg naar de plek waar de overledene begraven gaat worden. Ze slaan af en volgen één van de witte paden op weg naar het Klokhuis.  Ze luiden de klok op het moment dat de stoet even stilstaat en sluiten vervolgens weer aan bij de stoet. Met klokhuis Daelwijck heb ik rekening gehouden met de gevoeligheden omtrent  traditionele begrafenissen en de ceremoniële gebruiken maar wil ook een gelegenheid scheppen voor nieuwe vormen van herdenken en ceremonieën. Hierbij is een belangrijk onderdeel ‘de eigen invulling’. Klokhuis Daelwijck is een soort ‘tool’ die gebruikt kan worden voor oude en nieuwe vormen van begraven en herdenken.